Cocuklarimla Nostalji

Nasilda geldi gecti ömür, ne hizli. Daha dün gibiydi cocuklugum, gencligim... diye düsünüp cocuklarimla anilarimi paylasiyordum. O gün birden aklima onlari eskiden cocukken kardesimle birlikte oyunlar oynadigimiz parka götürmek geldi. Zaten onlarda bir degisiklik istiyorlardi. Annelerinin anlattigi yeri bizzat görecek olmalari onlari heyecanlandirdi. Ne de olsa anneler hep büyüktürler, hic cocuk olmamislardir ya hani...

Hemen kuzularimi arabaya attim. Anneme ugradim. Onu da aldim ve "Anne cocukken bizi oynattigin parka gidiyorum, haydi gel eski günleri yad edelim" dedim. Annem de sevindi. Onun icin de uzun bir aradan sonra eski yerleri gezmek iyi bir nostalji olacakti.

Parka vardik. Orta yerdeki fiskiye cocuklarin cok hosuna gitti. Sumeyra hemen suda yüzmek istedigini haykirdi. Iyiki yüzme ögrendi yani, kendini bazen balik saniyor :)) Onu burada yüzemeyecegini ikna etmem pek kolay olmadi. Havuzun kenarina oturmakla yetindi vesselam.

Parkin cicekleri bile degismemisti. Hala ayni kokuyordu heryer.

En cokta kardesimle oynadigimiz bu cocuk bölümü etkiledi beni. O zamanlar hic aklima gelir miydi bir gün kendi cocuklarimi burada oynarken izleyecegim. Duygulandim, ne bileyim.

Yillar önce annemle oturdugumuz banklarda artik kendim bir anne olarak oturuyordum, annem de bir anneanne olarak.

Cocukken hayranlik duydugum bu degisik gizemli agaclar hala oradaydi ve ben onlari yine hayranlikla izliyordum.

Etrafta biraz el ayak cekilince cocuklara katildim, ne yalan söyleyeyim. Onlarla oynadim, hopladim, zipladim. Ruhum hala cocuk kalmis, hihihi. :)

Kardesimle kum tasidigimiz bu aracin nasil kullanildigini kizima gururla anlattim. Yillar önce elime aldigim bu araci simdi kizim tutuyordu.

Cocuklugumun, o zamanki deyimimle "su fiskiran" parki, cocuklarim icin de güzel bir ani oldu. Annelerinin cocuklugunu canli canli yasadilar. Ve gezilerini hos karelerle noktaladilar.

Hayat bir varsin, bir yoksun, ne demeli.