En Güzel Yillar

Her birimizin hayatinda en cok animsadigimiz anilar genellikle cocukluk yillarimizdir. Büyüyünce hayat ne zor oluyormus meger. Cocuklarima baktim, ne de mutlular aslinda. Birbirleriyle kavgalariyla, sevincleriyle, oyunlariyla belki de en güzel yillarini yasiyorlardir diye gecirdim icimden. 

Belki de hic bir zaman bu kadar samimi bu kadar hayat dolu olmayacaklardir ilerleyen hayatlarinda kim bilir. 

Onlarin mutluluklari gözlerinin icinden okunurken bir anne olarak ya da büyümüs bir cocuk olarak, ister istemez düsüncelere daliyorum. 

Bu saf, tertemiz hallerini hic yitirmesinler istiyorum. 

Her daim tutsunlar birbirlerinin ellerinden, her dertlerini ve sevinclerini bir ömür boyu paylassinlar istiyorum. 

Belki de onlar büyüdükce korkuyorum. Onlari kaybetmekten, onlara hasret kalmaktan, onlari hayatin kucagina atmaktan.

Her anne gibi yasadiklari her anlarini mutlu bir aniya dönüstürmek icin elimden geleni yapmam bu yüzdendir belki de. 

Arada yaptigim onca hata ve sonrasinda yasadigim vicdan azablariyla da yüzlesiyorum. Üzülüyorum... Her insan hata yapabilir lakin annelerin hata payi daha az olmali diyorum kendi kendime...

Bizler bu kücücük dünyalarin umut isigi, yarina hazirlayan örnekleriyiz. Onlarin hayatta en cok hatirlayacaklari anilarin mimarlariyiz. Bu yüzdendir belki de yükümüz cok agir. Sorumlulugumuz cok büyük. Belki de bundandir vicdan azaplarimizin büyüklügü yahut mutlulugumuzun tarifsizligi. 

Insaniz neticede diyorum, elbette her halimiz bir olmayacak. Iyi kötü günlerimiz olacak. Lakin anne olmak hata payini mümkün oldugunca azaltmak ve büyük bir itina ile bize pamuk ipligi ile bagli bu güzel yavrularin hayatlarinda güzel bir ani olabilmektir... kim bilir...